Krańcowa skłonność do konsumpcji ( ang. marginal propensity to consume) – parametr opisujący, jaką część przyrostu dochodu do dyspozycji gospodarstwo domowe jest skłonne przeznaczyć na zwiększenie konsumpcji. Przykładowo, jeżeli KSK wynosi 0, 75, wzrost dochodu do dyspozycji gospodarstwa domowego o 10 zł spowoduje zwiększenie konsumpcji w tym gospodarstwie o 7, 50 zł (pozostałe 2, 5 zł zasili oszczędności). Krańcowa skłonność do konsumpcji oraz krańcowa skłonność do oszczędzania (KSO) przyjmują wartości z zakresu <0, 1>, a ich suma zawsze równa jest jedności: Formuła matematyczna [ edytuj | edytuj kod] Krańcową skłonność do konsumpcji oblicza się za pomocą następującej formuły: gdzie: – konsumpcja, – dochód do dyspozycji. KSK z dochodu rozporządzalnego i narodowego [ edytuj | edytuj kod] Ekonomiści rozgraniczają krańcową skłonność do konsumpcji z dochodu do dyspozycji (KSK) i krańcową skłonność do konsumpcji z dochodu narodowego (KSK'), przy czym zachodzi relacja: – stopa podatkowa netto.
Zobacz też [ edytuj | edytuj kod] keynesizm krańcowa skłonność do oszczędzania mnożnik (ekonomia) Bibliografia [ edytuj | edytuj kod] Hall R. E, Taylor J. B., Makroekonomia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004. B. Czarny, R. Rapacki, Podstawy ekonomii, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2002.